به یه چیزی پی بردم.
آدما نمیتونن تا ابد وانمود کنن .تظاهر کنن.به چیزی که نیستن!به حسی که ندارن!
یه روزی .یه جایی "تقش درمیاد!"
میگن جاهایی که پوسته زمین نازک تره .با فعل و انفعالات هسته و گوشته زمین امکان آتش فشان زیاده.میگن جزیره هایی هستن که با همین آتش فشانا از دل اقیانوس بیرون میزنن.میگن پیوسته توی زمین جوش و خروشه.میگن مواد مذاب فقط راه واسه بروز پیدا نمیکنن.
منم میگم بعضیا مث من .داریم تظاهر میکنیم همه چی آروم شده.و یهو .یه جایی .با یه حرکتی .وقتی ذهنمون فیلترینگشو از کار انداخته.کاری میکنیم که "تقش درمیاد"
تقش درمیاد هنوز دلمون آروم نشده! هنوز چشم به راهیمهنوز خیلی چیزا باورمون نشده.قبلش که گوش میچسبونیم به زمین و صدایی که میشنویم سکوته.میگیم خب همه چی ارومه!
ضربان قلبمون منظمه.!
خب آتش فشانا همه خاموشن.!
خب دیگه چیزی باقی نمونده.
اما دریغ که یهو به خودت میای و میبینی جلو چشمت.تو اقیانوس آرامِ آرامشت مجمع الجزایری از بغض های فرو خورده داری.!
+اما اینم میگن که گدازه های اتش فشان .بهترین زمینه واسه رشدن!واسه زندگی دوباره.
.
قرار بود این هفته سرم تو کتاب باشه!میدونم!
اما امروزو فرجه میدم به خودم که چند تا پس لرزه آتش فشانی رو رد کردم!
درباره این سایت