سرم پر از حرفاییه که شنیدم.
کل آدمای آشنا و غریبه ای که دیدم .
یه ریز توی سرم حرف میزنن.
حرف میزنن و انقدر این حرفا بهم قاطی پاتیه .که حتی نمیتونم صداهارو از هم تشخیص بدم.
سکوت اتاق عحیب با اونا تناقض پیدا کرده .
انگار همه صداها از صدای ضعیف و کم جون شعله بخاری که نور آبیش یه قسمتی از اتاق تاریک رو روشن کرده؛ جون میگیره و توی سرم ده برابر میشه.
پاهام بی جونه و دستام حتی تاب گرفتن گوشی رو هم نداره .
مشاور میگفت باید برگردم به اون روزام.میگفت برای اینکه سرمو شلوغ کنم باید یه برنامه هفتگی پر تر بنویسم .یه جوری سر خودمو شلوغ کنم ک ۱۰ شب بخوابم .خواب ک نه!بیهوش شم.!میگفت هر فکر ناجوری که میاد تو ذهنت تا ته ادامه بده و ختمشو بگیر .
اما من هنوز بیدارم.حتی صدای برخورد انگشتام با گوشی رو هم میشنوم.
امشب دختر فامیل دور که۴ سال ازم کوچیک تره بچه به بغل اومد تو هیئت .
باورم نشد .این همون دختر کوچولوییه که باهاش بازی میکردم!عجیب سن و سال دار به نظر میرسید .نمیدونستم باید واسش خوشحال باشم ک تحصیلات سوم راهنمایی داره و شوهر و بچه؟یا ناراحت؟
صدای جیغ و داد ۸ یا حتی ۱۰ تا بچه زیر ۴ سال که توی یه اتاق ۱۲ متری مشغول هوار کشیدنن آدمو دیوونه میکنه.!
امشب کلا یه گوشه نشسته بودم و سرمو توی دستام گرفته بودم.!بی هیج حرفی .فقط حواسم بود بچه ها حمله ور نشن سمت خواهری .
صداها توی گوشم شدید و شدید تر میشن.سر درد و حالت تهوع .
باید یه برنامه سنگین تر بریزم که ۱۰ شب بیهوش شم.!
چطوری؟
گفت دوشنبه ۹ صبح برم دفترش که بفهمم.دیگه باید چی کار کنم؟
صدای استادتوی گوشم میپیچه فقط میگه فاطمه فاطمه.هی میخوام بهش بگم هاااان؟اما نمیتونم.
صدای جیغ بچه.صدای مشاور .صدای پچ پچ خانوما.صدای برخورد قاشق با بشقاب .صدای حتی ظرف شستن.فرو رفتن بشقابای چرب توی لگن آب جوش و کف .!شلق شلق النگوها.!آیین دادرسی و تاریخ تحلیلی.ثمن و مبیع .
خوابم نمیبره.
گیجم.!
دارم دیوونه میشم .
پر از گلایه و دردم پر از پریشانی
پر از نوشتن شعری که تو نمیخوانی
دلم گرفته از این غصه های از سر هیچ
دلم گرفته از این بغض های طوفانی
از آن صدای زمخت و غریب تلوزیون
از این سکوت غم انگیز و تلخ و طولانی
دلم گرفته از این حرفهای تکراری
از این "به من چه "،"برو بی خیال "، "خود دانی!"
از اینکه می رسی از راه و می روی ناگاه
فقط به نیّت اینکه مرا برنجانی
بخشی از غزلی از بیتا امیری
درباره این سایت